Ο κ. Πλακιωτάκης σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον “ΗΧΩ FM”, αναφέρθηκε στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ. Όπως επισήμανε, η συμμετοχή αυτή αποτελεί «ψήφο εμπιστοσύνης» στη Νέα Δημοκρατία ως σταθερή πολιτική δύναμη της χώρας. Στο Λασίθι, δεν πραγματοποιήθηκαν εκλογές, διότι ο αριθμός των υποψηφίων στις οργανώσεις ταυτιζόταν με τον αριθμό των θέσεων – κάτι που, σύμφωνα με τον ίδιο, καταδεικνύει «κλίμα συναίνεσης, συνεννόησης και ωριμότητας».
Μόνο ως αστείο μπορεί να το ισχυρίζεται.
Παρουσίασε τη μη διεξαγωγή εκλογών στο Λασίθι ως “κλίμα συναίνεσης, συνεννόησης και ωριμότητας“. Ομως όταν ο αριθμός των υποψηφίων ταυτίζεται με τον αριθμό των θέσεων, αυτό αποτελεί δείγμα κλειστής και αδιαφανούς διαδικασίας, ελεγχόμενης και απονευρωμένης, στερούμενης κάθε διαφάνειας. Για τους γνώστες, αποτελεί κατάλυση της εσωκομματικής δημοκρατίας.
Και βέβαια, γεννάται το ερώτημα. Σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, όπου έγιναν κανονικές εκλογές με πραγματικές επιλογές, τι σημαίνει; Οτι δεν υπήρχε ωριμότητα και συνεννόηση;
Αν η απουσία υποψηφίων θεωρείται πλεονέκτημα, τότε όλες οι οργανώσεις που τόλμησαν να λειτουργήσουν ανοιχτά πρέπει, κατά τη δική του λογική, να θεωρούνται λιγότερο ώριμες. Αυτό αντιστρέφει κάθε σοβαρή έννοια δημοκρατίας.
Δεν είναι μυστικό ότι η εικόνα αυτή στο Λασίθι δεν προκύπτει από κάποια μαγική συλλογική σύμπνοια. Προκύπτει από ασφυκτικό έλεγχο στις δομές του κόμματος, από έναν τρόπο λειτουργίας που αποθαρρύνει νέες υποψηφιότητες και μετατρέπει τις οργανώσεις σε προέκταση ενός προσωπικού μηχανισμού. Η μεθόδευση φέρει την υπογραφή του κ. Πλακιωτάκη.
Και το χειρότερο, η λογική αυτή δεν περιορίζεται στο κομματικό επίπεδο. Επεκτείνεται σε κυβερνητικούς θεσμούς και υπηρεσίες, τροφοδοτώντας μια κουλτούρα εξυπηρέτησης, εξάρτησης και πελατειακών διευθετήσεων. Ολα αυτά πλήττουν την εικόνα της Νέας Δημοκρατίας και τη συνολική αξιοπιστία της κυβέρνησης.
Αλήθεια, τι διαφορετικό ισχυρίζονταν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα;
Κι εκείνα παρουσίαζαν την απουσία αντιπαράθεσης ως ενότητα, την έλλειψη επιλογών ως σταθερότητα και τον μονοκρατορικό έλεγχο ως ωριμότητα. Οταν η απουσία συμμετοχής παρουσιάζεται ως αρετή, τότε ο Αντιπρόεδρος της Βουλής, ολισθαίνει προς ολοκληρωτικές λογικές.
Η δημοκρατία, είτε κομματική είτε θεσμική, δεν αποδεικνύεται από το πόσο ήρεμα κυλούν όλα, αλλά από το αν υπάρχουν πραγματικές επιλογές, πραγματικός διάλογος και πραγματική ελευθερία έκφρασης.
Στο Λασίθι, αυτό που λείπει είναι η δημοκρατική διαδικασία που επιτρέπει στα μέλη να αποφασίζουν χωρίς έλεγχο από πάνω.
Σε ένα ζωντανό κόμμα, η εσωκομματική δημοκρατία δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είναι προϋπόθεση ύπαρξης. Χωρίς πραγματικό διάλογο, χωρίς ουσιαστικό προβληματισμό, χωρίς σύγκρουση ιδεών και σύνθεση απόψεων, ένας κομματικός μηχανισμός παύει να είναι ζωντανός και μετατρέπεται σε κέλυφος που αναπαράγει απλώς την ισχύ ενός αρχηγίσκου που λειτουργεί ως κομματικός Ηρώδης.
Η πρώτη ανακοίνωση της ΔΕΕΠ Λασιθίου, πανηγυρίζει για την απουσία ενδιαφέροντος και μεταφράζει την αποστροφή σοβαρών μελών, σε ανανέωση. Λες και η αποστασιοποίηση και η απουσία ενδιαφέροντος αποτελούν ένδειξη ζωντάνιας, και όχι ξεκάθαρη απόδειξη ότι ένας κλειστός, καθεστωτικός μηχανισμός έχει πνίξει κάθε υγιή εσωκομματική λειτουργία.
Η Νέα Δημοκρατία δεν έχει ανάγκη από σιωπηλές οργανώσεις, προαποφασισμένα αποτελέσματα και μαριονέτες. Εχει ανάγκη από μέλη που μιλούν, συγκρούονται, διαφωνούν και τελικά συνθέτουν. Εκεί γεννιούνται οι λύσεις, συνθέτονται προτάσεις, εκεί χτίζεται η εμπιστοσύνη, εκεί αποδεικνύεται η πραγματική ωριμότητα. Γιατί μόνο όταν η βάση έχει φωνή, το κόμμα μπορεί να έχει μέλλον.
