Μια κλωστή χωρίζει την πολιτική συναίνεση από την πολιτική νέκρωση. Διαβάζοντας την ανακοίνωση της Δ.Ε.Ε.Π. Λασιθίου της Νέας Δημοκρατίας για τις εσωκομματικές «εκλογές» της 23ης Νοεμβρίου 2025, ένας ουδέτερος παρατηρητής δυσκολεύεται να αποφασίσει αν πρέπει να θαυμάσει την οργανωτική πειθαρχία ή να ανησυχήσει βαθύτατα για την ποιότητα της τοπικής δημοκρατίας.
Σε έναν νομό που «βράζει», σε ένα Λασίθι που τα τελευταία χρόνια βίωσε την υποβάθμιση των δομών υγείας, τις πολλαπλές αγωνίες και τις διεκδικήσεις για τον ΒΟΑΚ, την αίσθηση της απομόνωσης, την πληθυσμιακή υστέρηση των τελευταίων 40 ετών και την αναπτυξιακή υποχώρηση που τον φέρνει στην τελευταία θέση της Κρήτης, ξαφνικά, το κυβερνών κόμμα ανακοινώνει θριαμβευτικά την ολοκλήρωση μιας εκλογικής διαδικασίας κατά την οποία… δεν άνοιξε ούτε μία κάλπη!
Ομολογία αδιεξόδου
Το κείμενο της ανακοίνωσης αποτελεί μνημείο του πολιτικού παραδόξου: Πανηγυρίζει για «εκλογές» στις οποίες η πράξη της επιλογής καταργήθηκε εν τη γενέσει της.
Η φράση «δεν πραγματοποιήθηκε εκλογική διαδικασία σε κανένα εκλογικό τμήμα» δεν είναι τίτλος τιμής, αλλά ομολογία αδιεξόδου.
Όταν σε τέσσερις ΔΗΜ.Τ.Ο. και στη νομαρχιακή οργάνωση (Δ.Ε.Ε.Π.) υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος ανά θέση, τότε δεν μιλάμε για δημοκρατική νομιμοποίηση, αλλά για διορισμό δι’ απουσίας αντιπάλου.
Αυτό το φαινόμενο της «μίας και μοναδικής υποψηφιότητας» δεν είναι τυχαίο. Αποκαλύπτει μια στρατηγική απόλυτης επικυριαρχίας. Ένα αόρατο χέρι φαίνεται να έχει «σιδερώσει» κάθε πτυχή εσωκομματικού διαλόγου, κάθε πιθανή διαφωνία, κάθε φιλοδοξία που δεν έχει λάβει το επίσημο χρίσμα. Η πολυδιαφημισμένη «ανανέωση» και το ποσοστό του 85% στα νέα μέλη, που παρουσιάζεται ως επιτυχία, μπορεί να διαβαστεί και αντίστροφα: ως η αποχώρηση ή η απογοήτευση των παλαιότερων στελεχών που γνωρίζουν το βάρος των τοπικών προβλημάτων και αρνούνται να γίνουν χειροκροτητές σε μια προδιαγεγραμμένη διαδικασία. Αυτό επισημαίνουν μιλώντας στην εφημερίδα.
Η φίμωση της τοπικής κοινωνίας
Το μείζον πολιτικό ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι εσωκομματικό. Αφορά την ίδια την κοινωνία του Λασιθίου. Όταν ο κομματικός μηχανισμός που κυβερνά τη χώρα αδυνατεί (;) ή απαγορεύει (;) να διεξαχθεί ένας ζωντανός διάλογος για την ανάδειξη ηγεσίας σε τοπικό επίπεδο, πώς θα διεκδικήσει λύσεις για τον τόπο; Πώς ο νέος Πρόεδρος θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι στην Αθήνα για το Νοσοκομείο του Αγίου Νικολάου;
Όταν η νομιμοποίησή του προκύπτει από μια «βουβή» διαδικασία και η ανακοίνωση εκλογής του κλείνει με διθυράμβους εκεί που απαιτούνταν σιωπή, υπάρχει πρόβλημα. Στο Λασίθι των μεγάλων ελλείψεων, η τοπική Νέα Δημοκρατία επέλεξε την ησυχία του νεκροταφείου αντί για τη βαβούρα της δημοκρατίας. Οι νέοι πρόεδροι αναλαμβάνουν καθήκοντα χωρίς να έχουν μετρήσει το ανάστημά τους στην κάλπη, χρεωμένοι όχι στη βάση που δεν ψήφισε ποτέ, αλλά στο σύστημα που τους έχρισε μοναδικούς υποψήφιους.
Και κάπως έτσι, η τοπική κοινωνία μένει ξανά μόνη. Με εκπροσώπους που δεν αναδείχθηκαν μέσα από την κοινωνική ζύμωση, αλλά μέσα από εγκυκλίους και κλειστά γραφεία, επιβεβαιώνοντας ότι για το κέντρο λήψης αποφάσεων, το Λασίθι πρέπει να είναι ένας νομός που δεν δημιουργεί προβλήματα, δεν έχει απαιτήσεις και, κυρίως, δεν χρειάζεται καν να ψηφίζει για να επιλέξει τους τοπικούς του άρχοντες.
Όταν δεν αφήνεις άλλα «λουλούδια» να ανθίσουν
Πίσω από την εκκωφαντική σιωπή των εσωκομματικών «εκλογών» της Νέας Δημοκρατίας στο Λασίθι, δεν κρύβεται απλώς μια οργανωτική αδυναμία. Κρύβεται μια συνειδητή, μακροχρόνια στρατηγική πολιτικής αποστείρωσης. Η φιλελεύθερη κεντροδεξιά παράταξη στο νομό φαίνεται να αποδυναμώνεται σκόπιμα, να συρρικνώνεται σε έναν κλειστό μηχανισμό, με έναν και μοναδικό στόχο: να μην αλλοιωθεί το status quo.
Σε έναν νομό που έχει καταντήσει ο «φτωχός συγγενής» της Κρήτης, η απουσία κάλπης εξυπηρετεί την επιβίωση ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος. Ενός συστήματος που έχει μάθει να ζει μονόπλευρα, υπό τη σκιά μιας κοινοβουλευτικής παρουσίας που μετράει πλέον πάνω από 20 χρόνια.
Η «έρημος» ως στρατηγική επιλογή
Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν βρέθηκαν υποψήφιοι. Το πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό οικοσύστημα του Λασιθίου έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να μην μπορούν να ανθίσουν άλλα λουλούδια. Κάθε διαφορετική προσέγγιση, κάθε νέα φιλοδοξία, κάθε φωνή που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την «πεπατημένη» της μετριότητας και της μη διεκδίκησης, κόβεται από τη ρίζα πριν καν βγει στον ήλιο. Αυτή η «ησυχία» που επιβλήθηκε στις κομματικές οργανώσεις είναι η ασπίδα προστασίας μιας ηγεσίας που δεν ικανοποιεί. Που δεν εκφράζει τις διαφορετικές τάσεις εντός της παράταξης. Ούτε καν την φιλελεύθερη διάσταση που δίνει ο αρχηγός της και πρωθυπουργός της χώρας. Και, κυρίως, που έχει αποδειχθεί λιγότερη των περιστάσεων όσον αφορά την αποτελεσματικότητα.
Ο φτωχός συγγενής
Το αποτέλεσμα αυτής της ελεγχόμενης «νέκρωσης» είναι ορατό γύρω μας. Ο βουλευτής που δεν νιώθει την ανάσα εσωκομματικού ανταγωνισμού, δεν έχει κανένα κίνητρο να συγκρουστεί με το κέντρο. Κι αυτό καθίσταται επώδυνο για τον τόπο. Η διαδικασία της 23ης Νοεμβρίου δεν ήταν εκλογές. Ήταν η επικύρωση της μοναξιάς μας. Μιας μοναξιάς που βολεύει τους λίγους και καταδικάζει τους πολλούς.
«Δεν είναι αυτή η παράταξη του Μητσοτάκη και του Καραμανλή»
Ενώ η επίσημη ηγεσία πανηγυρίζει για την «ενότητα», στα καφενεία και στα σαλόνια των παλαιών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας στο Λασίθι, η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Η κριτική που ασκείται πλέον δεν αφορά τα διαδικαστικά, αλλά την ίδια την ψυχή της παράταξης, με ιστορικές αναφορές που πονάνε.
«Μας έκαναν χειροκροτητές»
Άνθρωποι που έδωσαν αγώνες σε δύσκολες εποχές, τότε που η πολιτική γινόταν με πάθος και επιχειρήματα, μιλούν για πλήρη αλλοίωση της φυσιογνωμίας του κόμματος στο Λασίθι. «Θυμόμαστε τις εποχές του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Καραμανλή», αναφέρει χαρακτηριστικά ιστορικό στέλεχος που έχει υπηρετήσει την αυτοδιοίκηση. «Τότε υπήρχαν ρεύματα, υπήρχε σύνθεση απόψεων, υπήρχε μάχη ιδεών. Σήμερα υπάρχει μόνο η σιωπή της αυλής».
Η κριτική εστιάζει στο ότι η Δ.Ε.Ε.Π. και οι τοπικές οργανώσεις έχουν μετατραπεί σε κλειστά κλαμπ που λειτουργούν αποκλειστικά για την προστασία του βουλευτικού θώκου. «Πάνω από δύο δεκαετίες μια εκπροσώπηση, αλλά το Λασίθι πάει από το κακό στο χειρότερο, το Νοσοκομείο του Αγίου Νικολάου διαλύεται, αλλά εσωκομματικά απαγορεύεται να ακουστεί κιχ», σχολιάζουν πικρόχολα.
Αδύναμη φωνή, αδύναμος νομός
Η σύνδεση που κάνουν οι παλαιοί αγωνιστές είναι άμεση: Η αποδυνάμωση της εσωκομματικής δημοκρατίας οδηγεί στην αποδυνάμωση του Λασιθίου.
«Όταν δεν υπάρχει εσωτερικός έλεγχος, όταν δεν υπάρχει η αγωνία της επανεκλογής μέσα από πραγματικές διαδικασίες, ο εκπρόσωπός μας στην Αθήνα εφησυχάζει», τονίζουν. «Γίναμε ο φτωχός συγγενής της Κρήτης όχι γιατί μας λείπουν τα χρήματα, αλλά γιατί μας λείπει το πολιτικό ανάστημα. Και το ανάστημα χτίζεται μέσα από τους αγώνες και τις κάλπες, όχι με διορισμούς».
Το ρεπορτάζ καταγράφει μια βαθιά ανησυχία, δυσαρέσκεια και σε μερικές περιπτώσεις και ρήξη. Από τη μία η «βιτρίνα» της ομοφωνίας και από την άλλη η βάση και η ιστορία της παράταξης που νιώθει ότι το κόμμα έχει αλωθεί για να εξυπηρετεί προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης και όχι το συμφέρον του τόπου.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΤΣΑΛΑΚΗΣ
Πηγή: Εφημερίδα Ανατολή
