Του ΒΑΣΙΛΑΚΗ ΜΙΧΑΛΗ
Αν υπήρχε βραβείο για τα πιο πολυσυζητημένα αλλά ανύπαρκτα έργα της Κρήτης, το Κέντρο Αποκατάστασης στη Νεάπολη θα κέρδιζε επάξια την πρώτη θέση.
Από την δεκαετία του 2000 ακούμε τα ίδια και τα ίδια. “Το έργο προχωρά”, “η χρηματοδότηση είναι εξασφαλισμένη”, “οι διαδικασίες βρίσκονται στο τελικό στάδιο”. Και όμως, το μόνο στάδιο που βλέπουμε είναι αυτό της ακινησίας. Ο θεμέλιος λίθος έχει γίνει ανέκδοτο.
Ο κ. Πλακιωτάκης, είχε δηλώσει δημόσια στις 20/02/2021, ότι το έργο θα ξεκινούσε “εντός τριμήνου“. Τρίμηνα πέρασαν πολλά, αλλά προχωρά μόνο η κοροϊδία εις βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας που πίστεψε πως η Κρήτη θα αποκτήσει επιτέλους ένα σύγχρονο κέντρο αποκατάστασης.
Αντί γι’ αυτό, έχουμε ένα έργο φάντασμα, χαμένο ανάμεσα σε φακέλους, μελέτες, διαγωνισμούς, και δηλώσεις χωρίς αντίκρισμα.
Στο μεταξύ, το κόστος του έργου εκτοξεύτηκε. Από τις αρχικές εκτιμήσεις, έχει φτάσει πλέον στα 25 εκατομμύρια ευρώ, και φυσικά, όσο δεν μπαίνουν μπουλντόζες, τόσο το κόστος θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Eνα έργο που κάποτε μπορούσε να γίνει με λιγότερο από 10 εκατομμύρια, σήμερα μοιάζει να έχει γίνει απλώς εργαλείο πολιτικής προβολής του βουλευτή,. αφού δεν ασχολείται με το να βρει χρηματοδοτική λύση.
Η “εξασφαλισμένη χρηματοδότηση” που ο κ. Πλακιωτάκης δήλωσε στις 05/05/2022 ότι υπήρχε, είναι ανύπαρκτη, με εξαίρεση το αποθεματικό του κληροδοτήματος, περίπου 7 εκατομμύρια.
Η Κρήτη πραγματικά χρειάζεται ένα κέντρο αποκατάστασης, αφού δεν υπάρχει κανένα άλλο δημόσιο.
Πόσοι συνάνθρωποι μας αναγκάζονται να μετακινούνται σε ιδιωτικά ή να φεύγουν εκτός Κρήτης, για να λάβουν υπηρεσίες αποκατάστασης; Πόσες οικογένειες ταλαιπωρούνται, την ώρα που πολιτικοί παράγοντες δίνουν συνεντεύξεις και μοιράζουν υποσχέσεις;
Οι πολίτες της Νεάπολης έχουν ακούσει τόσα “σε λίγο ξεκινάμε” που δικαίως πλέον δεν πιστεύουν τίποτα.
Κάθε τόσο, πριν τις εκλογές ή πολιτικές επισκέψεις, το έργο επανέρχεται στη δημόσια συζήτηση, σαν “προτεραιότητα”. Κι έπειτα, ξανά στη λήθη. Επικοινωνιακή διαχείριση που δεν αποδίδει τίποτα στην κοινωνία.
Το Κέντρο Αποκατάστασης της Νεάπολης δεν είναι απλώς ένα έργο που καθυστερεί, αλλά σύμβολο εμπαιγμού, δείγμα παλαιοκομματικών λογικών. Είναι η απόδειξη ότι η “πολιτική βούληση” συχνά εξαντλείται σε ανέξοδες δηλώσεις.
Κάποια στιγμή, οι υποσχέσεις πρέπει να μετρηθούν με έργα. Και τότε, όσοι υπόσχονταν “θεμέλιους λίθους”, πρέπει να λογοδοτήσουν για τα θεμέλια της κοροϊδίας που έχτισαν όλα αυτά τα χρόνια.
Προσωπικά είχα θεωρήσει πως θα προχωρούσε χωρίς προβλήματα το έργο. Είχα πάρει μάλιστα την πρωτοβουλία, ως μέλος του ΔΣ των διασυνδεόμενων νοσοκομείων, να πιέσω για απόφαση αναμόρφωσης του οργανισμού της Νεάπολης, ώστε να περιλάβει και το προσωπικό του Κέντρου Αποκατάστασης, γνωρίζοντας ότι είναι κάτι χρονοβόρο.
Ελήφθη στις 27/10/2021, όμως έμεινε στα συρτάρια των υπουργείων, παρότι ήταν μόνο ζήτημα βούλησης η έγκριση αλλαγής του. Ούτε αυτό έγινε.
Είναι φανερό, πως αυτή η ιστορία, διάρκειας 25 ετών, δεν μπορεί να βρει την λύση της μέσω του επί 21 έτη βουλευτή. Απέτυχε ή δεν νοιάζεται να εξασφαλίσει την χρηματοδότηση για να προχωρήσει το έργο. Σαν άλλος “βουλευτής καλοχαιρέτας”, δηλώνει “ετελείωσε”, αλλά δεν υπάρχει “σάλιο”…
Η κοινωνία της Νεάπολης έχει δείξει υπομονή. Ηρθε η ώρα να σταματήσουν τα ψέματα, ο εμπαιγμός, η κοροϊδία. Να προχωρήσει η χρηματοδότηση, να πάρει σάρκα και οστά ένα έργο που δεν είναι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη για ολόκληρη την Κρήτη. Η αξιοπιστία δεν χτίζεται με λόγια, αλλά με απτά αποτελέσματα και έργα. Διαφορετικά δεν απέχει πολύ η αυτογελοιοποίηση.
